Mensen vertellen over inkomen, over leven, over vertrouwen en wantrouwen en over controle. En over wat je gelukkig maakt en hoe het een en ander beter geregeld kan. Vijf portretten van mensen die langere tijd van minder geld moe(s)ten rondkomen zijn inmiddels al gepubliceerd in de webserie ‘Armoede Live 10 jaar later’. Lees je ze, dan merk je meteen dat lange tijd leven van een lager (of hoger) inkomen niet betekent dat je politieke standpunten deelt, of hetzelfde denkt over thema’s als het basisinkomen. En dat je tegelijkertijd wel degelijk universele, collectieve doelen kunt formuleren: het ultieme streven is een eenvoudig systeem met meer vertrouwen dat controle niet vergeet. Met faire beloning en een inkomen waar je van kunt leven. Dit is makkelijk opgeschreven, maar niet zo makkelijk te ontwerpen en uit te voeren. Dus respect voor iedereen die dagelijks de sociale zekerheid in de lucht houdt.

Het kloppend hart van de sociale zekerheid kun je lezend meebeleven in de interviews van ‘Armoede Live 10 jaar later’. En, het werkt net als een bijzonder en te beschermen koraalrif, je moet het kleurrijke wel eerst opmerken om het te kunnen waarderen en redden. Dus, hoe meer je bijzondere mensen als Paulien, Johanna, Jan, Hennie, Rianne, Irving, Jan en Ardy, rustig aan het woord laat, hoe beter je ziet hoe belangrijk sociale zekerheid is en hoe lastiger het wordt om over de hoofden van mensen heen arbeid en sociale zekerheid vorm te geven.

Interviews: quotes

Hieronder volgen een paar fraaie koraalrifstukken uit de interviews. Lees de hele portretten, met de beelden van fotograaf Louis Brown, bij de Sociale Alliantie.

Paulien: “Wat er beter kan? Ik denk, wat de gehandicaptenbeweging ook zegt, dat er veel meer uitgegaan moet worden van vertrouwen, dat je niet continu moet bewijzen hoe slecht het met je gaat, omdat dat een negatief effect heeft. En ik snap aan de ene kant natuurlijk wel dat je niet wil dat mensen die goed voor zichzelf kunnen opkomen geld krijgen en mensen die niet voor zichzelf kunnen opkomen dat niet krijgen, maar in dat wantrouwensysteem, kunnen de mensen die niet voor zichzelf op kunnen komen ook die weg niet vinden. Ik heb een keer de oude ombudsman op televisie gezien die vertelde dat er maar een heel klein percentage van de burgers fraudeert…. natuurlijk moet je rekening houden met dat mensen frauderen, maar je moet er ook vanuit gaan: hoe is de balans, want als je alleen maar bezig bent met hoe mensen frauderen …. Volgens mij hebben we het meest last van de veelverdieners en grote bedrijven die (legaal) belasting ontwijken, niet van de arme mensen. In een manifest van jonge mensen met een handicap staat dat er uitgegaan moet worden van vertrouwen. Er was laatst op televisie een vrouw met een zoon die zwaar autistisch is, niet kan praten, niet communiceren, kan ook niet lopen, bewegen: dat is volkomen duidelijk en die moeder moet zo’n stapel papieren invullen, dat is niet meer in verhouding.” (Paulien)


Johanna: “Het gaat beter met de economie, dat wordt steeds gezegd en dat klinkt zo mooi. Maar je merkt er niks van. Ik merk alleen maar dat de gemeente moet bezuinigen. Misschien in het zakenleven, daar gaat het beter, maar ik zit niet in het zakenleven.” (Johanna)

Als je uit deze interviewstukken citeert, of van de kennis en ervaring van Johanna, Paulien of de andere interviews gebruik maakt, dan willen we je vragen de bronverwijzing ‘Armoede Live 10 jaar later’ op te nemen, met de weblink naar dit volledige interview. Zo kunnen lezers de uitspraken altijd weer in de volledige context van dit interview lezen en plaatsen. Uit respect voor de geïnterviewden en met veel dank van alle betrokkenen.